در ایام قرنطینه شاهد پررنگ شدن گفتگوهای اینستاگرامی در قالب لایوهای گوناگون با موضوعات مختلف هستیم. با پرتکرار شدن لایوها این سوال برایمان پیش آمد که لایوها متاثر از فضای قرنطینه هستند و یا نشان نیاز جامعه به گفتگو!
این روزها با شیوع کرونا، در جبهه انقلاب شاهد تولید آثار مختلف هنری در قالب‌هایی چون کلیپ، فیلم کوتاه، مستند، روایت‌نگاری، طراحی پوستر و پادکست هستیم. با کمی دقت به محتوا و روح آثار تولید شده و همچنین فضای تولید آثار می‌توان شباهت های خاصی میان این فضا و دهه شصتِ هنر انقلاب یافت.
ما می‌خواستیم بگوئیم رسانه‌ها در چنبره عدهای خاصند که در بزنگاه‌های خاص به یادِ چیزهای خاصی می‌افتند. آنها و مسئولین و نمایندگان مجلس به خوبی می‌دانند کی و چه وقت زبان باز کنند و حرف بزنند! درست مثل همین دیروز، روز عاشورایی که یادشان افتاد دختری خودش را به خاطر ورزشگاه رفتن آتش زده.
باید توجه داشت اگر جمهوری اسلامی رخدادها و پرونده‌های مورد نظر را روایت نکند و هنرمندان انقلاب اسلامی در این گام سستی کنند، گفتمان رقیب منفعل نبوده و نیست. در موضوعات مختلف و چالشی که از ابتدایِ انقلاب تا به حال با آنها مواجه بوده‌ایم، مخاطب بیشتر روایت‌های رقیب را شنیده، خوانده و دیده است تا روایت انقلاب اسلامی را. باید بتوان با توان هرچه بیشتر به سمتِ روایت وقایع مختلف رفت.
تجربه گاندو نشان داد، باوجود همه موانع می‌توان با شناسایی سوژه‌های ناب در تاریخِ معاصر و تولید آثارِ قابل‌توجه هم می‌توان بحرانِ مخاطب سینما و تلویزیون را حل کرد و هم زمینه آگاهی بخشی به لایه‌های مختلف اجتماعی را فراهم آورد.
خبرِ انتخاب غلامعلی حدادِ عادل به عنوان چهره ادبی سال، در اهالی ادبیات، فرهنگ، رسانه و فعالین شبکه‌های مجازی (که معمولاً در نقشِ پیشتازانِ واکنش به موضوعات مختلف ظاهر شده و می‌شوند) واکنش خاصی در پی نداشت.
