سیاست های یک جشنواره نباید به تغییر مدیران وابسته باشد

به گزارش « نسیم آنلاین » ، پویا نبی که با فیلم کوتاه «سایلنت» در دوره سی و دوم این جشنواره حضور داشته است، گفت: در اینکه جشنواره فیلم کوتاه تهران بزرگ ترین و معتبر ترین رویداد فیلم کوتاه در کشور ما است تردیدی نیست. اما به نظرم بزرگ ترین مشکل جشنواره فیلم کوتاه تهران نداشتن یک استراتژی مدون و دقیق است. به طور شفاف تر جشنواره نمی داند از چگونه فیلمی باید حمایت کند و هر دوره بنا به مدیریت همان سال سیاست هایش تغییر می کند. دقیقا به این دلیل خاطر کشف استعدادهای جوان که باید رسالت جشنواره‌هایی مثل جشنواره فیلم کوتاه تهران باشد در دستور کار قرار نمی گیرد و یک سری فیلمساز که فیلم های ارزشمندی را ساختند بر اثر یک تصادف آثارشان دیده می شود و یا مورد تقدیر قرار می گیرد. حتی مشاهده شده است همین فیلمساز دو سال بعد با اثر بعدی خود به همین جشنواره می آید و مورد بی اعتنای واقع می شود زیرا سیاست های کلی جشنواره دستخوش تغییر شده است.

وی درباره بعد بین المللی جشنواره فیلم کوتاه تهران گفت: به شخصه اعتقاد دارم در دوره مدیریت فرید فرخنده کیش در انجمن سینمای جوانان ایران قدم های مثبتی در حوزه بین الملل برداشته شده است، اما هنوز راه بسیاری باقی مانده است تا به معنای دقیق و درست کلمه بگوییم جشنواره فیلم کوتاه تهران یک جشنواره با استانداردهای بین المللی است.

وی درباره پیگیری سینمای کوتاه در طول سال و فارغ از ایام جشنواره افزود: من هر ساله حدود پنجاه فیلم مهم را در جشنواره‌های مختلف می بینم. امسال به دلیل لطف دوستان در صنف فیلم کوتاه و انجمن سینمای جوان جزو هیات انتخاب جشن خانه سینما و جشنواره فیلم کوتاه تهران بودم و بیش از 800 فیلم کوتاه تولید شده بین سال های 94 و 95 را دیدم و تقریبا می توانم ادعا کنم اغلب فیلم های کوتاه تولید شده در یک سال اخیر در سراسر ایران را مشاهده کردم.

نبی در پاسخ به اینکه سینمای کوتاه ایران چقدر براساس فاکتورهای جهانی پیش رفته است گفت: به نظرم سینمای کوتاه به دلیل کمبود منابع آموزشی و کتاب های تخصصی دچار سو تفاهم شده است. ما در سال های اخیر فیلم هایی را دیدیم که علی رغم داشتن نکات فنی برجسته اما فیلم کوتاه به معنای تخصصی محسوب نمی شدند و بیشتر شبیه به تکه ای از یک فیلم سینمایی بودند و اتفاقا همین فیلم ها در جشنواره‌های مختلف مورد تقدیر قرار گرفتند. این حکایت از آن دارد که دانایی سینمای‌کوتاه و الگوهای روایی آن اساسا در کشور ما دچار مشکل شده است و نیاز به یک باز تعریف خیلی جدی دارد.

کارگردان فیلم کوتاه «سایلنت» درباره فضای دیده شدن سینمای کوتاه و مهیا نبودن شرایط نمایش در تلویزیون گفت: اگر بخواهیم واقع گرایانه به موضوع نگاه کنیم امکان نمایش فیلم کوتاه اساسا محدود است و این فقط مختص ایران نیست. اما می توان پاتوق های فیلم های کوتاه را در دانشگاه ها و مراکز آموزشی ایجاد کرد که هفته ای چند فیلم کوتاه خوب برای علاقه مندان این هنر نمایش داده شود.