پیمانکار یا مردم؟

نسیم‌آنلاین: بیل‌زنی پزشکیان در خوزستان به عنوان یک کار نمادین سوژه‌ی جدید فعالین سیاسی و رسانه‌ای برای اظهارنظر و جنجال را فراهم کرد. اما اصل ماجرا ربطی به داستان‌سرایی‌های سیاسی درباره‌ی پوپولیسم و عوام‌گرایی ندارد. 

آموزش دولتی رایگان بخشی از برندینگ شخصی پزشکیان است. مسعود پزشکیان معتقد است دولت وظیفه دارد  آموزش و درمان رایگان را برای محرومین فراهم سازد. اما این آرزو تبدیل به کابوس دولت‌ها شده است.

دولت باید برای محرومین مدرسه بسازد و مدرسه‌های کهنه را نوسازی کند. اولین واقعیت این است که دولت منابع مالی لازم برای این کار را ندارد. تصمیم دولت این بوده که بخشی از این کار را به خیرین واگذار کند. بین ۳۰ تا ۵۰ درصد از هزینه‌ی ساخت را خیر تامین می‌کند و بقیه را دولت باید تامین کند. 

پیمانکار که به پول خیرین کار را آغاز می‌کند با دست خالی دولت مواجه می‌شود. بی‌پولی دولت یا پروژه را متوقف می‌کند یا دولت را بدهکار می‌کند. یعنی پیمانکار پروژه را به پایان می‌رساند و به جای پول دولت اوراق دریافت می‌کند. در واقع با مشارکت بیشتر خیرین دولت روز به روز بدهکارتر می‌شود. 

اینجاست که فانتزی کار خیر با چاشنی مشارکت مردمی تبدیل به کابوسی از کابوس‌های سریالی دولتمردان می‌شود. وزیر آموزش و پرورش دولت قبل، میزان بدهی دولت را ۶۰ هزار میلیارد تومان اعلام کرده بود. این گلوله برف روز به روز بزرگتر می‌شود. محور این سبک مدرسه‌سازی مردم نیستند، پیمانکاران هستند.

پزشکیان در تابستان امسال در جلسه با قرارگاه خاتم الانبیا وقتی با پیشنهاد ساخت مدارس به صورت پیمانکاری روبرو می‌شود، مخالفت می‌کند و می‌گوید اگر پیمانکار را حذف کنیم دولت کمتر هزینه می‌کند. دولت مصالح ساخت مدرسه را تأمین کند و با بسیج مردم مدرسه بسازد.

تفاوت این دو مدل از ساخت مدرسه روشن است. در یک مدل واسطه‌ای وجود دارد به نام پیمانکار که فقط بار مالی اضافی برای دولت به ارمغان می‌آورد و در مدل دوم محوریت با مردم است. مردمی که تمام هم و غم‌شان ساخت مدرسه است و با تامین مصالح نیاز دیگری باقی نمی‌ماند.