صدای گوش‌خراشِ حاشیه‌نشینان سیاست ایران
صدای حاشینه‌نشین‌های سیاست ایران هیچ نظم و نظامی ندارد. شاید این فریادها گوش خیلی‌ها را اذیت کند اما رئیس جمهور باید این صداها را بشنود. امروز نه مشاور امور احزاب و تشکل‌های رئیس‌جمهور این مسئله برایش اهمیت دارد و نه دستیار اجتماعی رئیس جمهور که درحکمش به انعکاس صدای بی‌صدایان اشاره شده بود.
نسیم‌آنلاین: رئیس‌جمهور دیروز در خوزستان حاضر شد و حضورش در بین مردم بی‌حاشیه نبود. مردم خوزستان با شعار «بیکاری بیکاری» مراتب اعتراض خود را به رئیس‌جمهور نشان دادند. پزشکیان هم به این اعتراضات پاسخ داد و گفت که مشکل همۀ شما را می‌شنوم و سعی می‌کنم تا آنجایی که از دستم بر می‌آید این مشکلات را حل کنم.
تیم دولت معتقد بود که در سفرهای استانی باید به سراغ اصناف و تشکل‌های اقتصادی رسمی رفت و با بررسی کارشناسانۀ نیازهای آن‌ها به جمع‌بندی و تصمیم‌گیری در این مورد رسید. اتاق بازرگانی، تشکل‌های کارفرمایی، فعالین حوزۀ سرمایه و بورس و گروه‌های صاحب منافعی از این قبیل عمده کسانی بودند که از سوی پزشکیان و تیم دولت مورد توجه قرار می‌گرفتند.
مشاور امور احزاب و تشکل‌های رئیس‌جمهور نیز به عنوان کسی که متولی امور مربوط به تشکل‌های مردمی است، بیشتر علاقه‌مند است تا جلسات خود را با تشکل‌های صاحب قدرت و ثروت برگزار کند. گروه‌هایی که صدایشان بلند است و شنیده می‌شود. آیا جمع‌بندی و اجماع بین گروه‌های صاحب نفوذ منافع عموم مردم را تامین خواهد کرد؟
رئیس‌جمهور پیش از این تأکید کرده بود که به عنوان دومین مقام سیاسی ایران می‌خواهد صدای بی‌صدایان باشد اما تاکنون هیچ تلاشی از سوی دولت یا شخص او برای ارتباط با حاشیه‌نشینان میدان سیاست ایران مشاهده نشده است. حاشیه‌نشینانی که نه تشکلی دارند تا به رسمیت شناخته شوند و نه اسم و رسمی دارند که حتی به وسیلۀ آن نامیده شوند و جایی برای صحبت کردن داشته باشند.
مسعود پزشکیان در انتخابات توانسته بود رأی بسیاری از روستانشینان و مناطق حاشیه‌ای را نیز به خود جذب کند. شعارهای امروز مردم خوزستان زنگ خطری برای دولت چهاردهم است. آنچه بوروکرات‌ها می‌خواهند برگزاری جلسات پرزرق و برق برای رئیس‌جمهور و محدود کردن او در دایره‌ی گروه‌های ذی‌نفع است. امروز حتی صدای تشکل‌های کارگری که در حاشیه‌ی سیاست ایران هستند شنیده نمی‌شود.
صدای حاشینه‌نشین‌های سیاست ایران هیچ نظم و نظامی ندارد. شاید این فریادها گوش خیلی‌ها را اذیت کند اما رئیس جمهور باید این صداها را بشنود. امروز نه مشاور امور احزاب و تشکل‌های رئیس‌جمهور این مسئله برایش اهمیت دارد و نه دستیار اجتماعی رئیس جمهور که درحکمش به انعکاس صدای بی‌صدایان اشاره شده بود. شخص رئیس‌جمهور باید از انفعال و تکیه به حرف کارشناسان عبور کند و ابتکار عمل را بدست بگیرد. ابتکاری که حاشیه‌نشینان را به متن سیاست بازگرداند.
