نامه دختر شهید به پولادگر

به گزارش « نسیم آنلاین » و به نقل از روابط عمومی فدراسیون تکواندو، شهید پرویز عطایی بنیانگذار تکواندو در استان زنجان، پنجم دی‌ماه سال 13366 در خانواده‌ای مذهبی در تهران چشم به جهان گشود، او پس از پیروزی انقلاب اسلامی در کمیته‌ مرکزی مشغول به خدمت شد و دوران سربازی خود را در همین مکان گذراند. پس از مدتی به زنجان آمد و در امور تربیتی به‌عنوان دبیر ورزش مدارس استخدام شد پس از یک سال به عضویت سپاه پاسداران در آمد.

این شهید گرانقدر در تربیت‌بدنی سپاه کلاس‌هایی را دایر کرد و تمام وقت خود را صرف آموزش به جوانان مخلص و انقلابی نمود. شهید عطایی به‌منظور ارتقای سطح ورزش رزمی تکواندو به تهران رفت و در دوم خردادماه سال 1360 موفق به دریافت کمربند مشکی "دان یک" شد و پس از آن نیز در کلاس داوری شرکت کرده و نشان داوری را نیز اخذ کرد. شهید پرویز عطایی در تاریخ بیست و هشتم تیرماه سال 13611 در عملیات رمضان در منطقه پاسگاه زید به فیض شهادت نائل آمد.

متن کامل این نامه بدین شرح است:

جناب آقای سید محمد پولادگر ریاست محترم فدراسیون تکواندو

باسلام آشنایی من با جنابعالی، هرچند از نظر مدت‌زمان کوتاه است ولی از لحاظ کیفیت بسیار عمیق است. درک قلبی من از شما با مقیاس زمان قابل سنجش نیست. نگاه هر انسان آئینه‌ی قلب اوست و من در آئینه‌ی قلب شما صداقت، احساس مسئولیت و مهربانی دیدم. چارچوب مدیریتی جنابعالی چنان از اعتماد و مسئولیت‌پذیری استوار است که از رفتار و گفتار و کردار تک‌تک کارمندان و مسئولین فدراسیون پیداست.

کارنامه‌‌ی درخشان شما، طی 16 سال سکانداری تکواندو، قطعاً با فراز و نشیب‌هایی همراه بوده است، چنانکه هیچ سیستم مدیریتی، لااقل در کشورمان، وجود ندارد که نتیجۀ فعالیت‌هایش یکسر و بدون ایراد رو به بالا باشد. همیشه فرودها مقدمۀ فرازهاست.

کسب مدال‌های رنگارنگ و باارزش و مقام‌های بین‌المللی، تربیت قهرمانان و اساتید برتر تکواندو در این سال‌ها و استفاده از تجربیات پیشکسوتان و اساتید، اهمیت به زیرساخت‌های تکواندو و همچنین بها دادن به بانوان در این رشته، از دستاوردهای مهم تکواندو در طول مدت ریاست جنابعالی به شمار می‌آید.

نتایج اخیر، آنهم پس از آن دوران پر افتخار قطعاً نمی‌تواند زحمات چندین ساله‌ی شما را لکه‌دار کند. آیا کشور کره، به عنوان مهد تکواندو، در تمامی مسابقات و رویدادها ممتاز بوده؟ آیا موفقیت در سطح بین‌المللی انحصار ایران است؟ کدام قانون این حق را منظور کرده که فقط تکواندوی کشور ما بر سکوی قهرمانی دنیا بایستد؟ شکست و پیروزی در ورزش بدیهی است، پس سیل انتقادات از چه روست؟

من هر روز پس از پایش رسانه‌ای در حوزۀ صنعت، معدن و تجارت، به اخبار تکواندو می‌پردازم. نقدهای بسیاری را از نظر گذرانده‌ام. انتقاد اگر در جهت سازنده و مثبت باشد، توأم با ادب، آرامش و منطق خواهد بود، اما نقدهایی که می‌خوانم و می‌شنوم رنگ و بوی کینه و عداوت دارد گویی گردبادی از هیاهوست.

اعضای یک خانواده، هنگام بحران، به یاری پدر خانواده می‌شتابند، دفاع می‌کنند، پشتیبان هستند و کنار هم می‌مانند. خانوادۀ تکواندو بیش از آنکه مستحق انتقادهایی از این دست، پرخاشگرانه، باشد نیازمند حمایت درونی است. قلب من از نشانه رفتن پیکان این تندروی‌های بی‌منطق سوی شما و در واقع سوی تکواندو، به درد می‌آید. مگر نه اینکه اصل اول تکواندو احترام است؟

ایثار جنابعالی در جایگاه ریاست، در گذر زمان مشهود است، مو سپید کردید، تلاش کردید و به هستۀ این ورزش اعتبار و شکوه بخشیدید.

من به عنوان فرزند کسی که عمرش را صرف ورزش تکواندو کرد و جانش را برای پاسداری از این خاک هدیه داد، می‌ایستم و می‌گویم که کنار شما خواهم بود، چون اعتقاد دارم شما مصداق این بیت صائب تبریزی هستید:

عشق ما را پی کاری به جهان آورده‌است

ادب آن است که مشغول تماشا نشویم

با سپاس مریم عطایی