اخبار آرشیوی

به گزارش خبرنگار «نسیم»، دکتر بیژن عبدالکریمی عضو هیات علمی دانشگاه در این همایش بیان داشت: دیگر نمی توان نسبت به تکنولوژی بی تفاوت بود و آن را نفی کرد، این نگاه روشنفکران ما باعث شده که ما ناهمزمانی با تکنولوژی داشته و نسبت به آن بی تفاوت باشیم و سهم تاریخی خود را در مواجهه با فناوری مدرن بر عهده نگیریم. بسیاری از متاثران هایدگر، صرفا به نقد مدرنیته پرداخته اند؛ از جمله فردید و پیروانش اما این از نظر من نظر هایدگر در مواجهه با تکنولوژی نیست بلکه وی نظرهای مثبتی هم دارد که در جامعه ما نادیده گرفته شده است. وی با بیان این که نقدهایی که نسبت به تکنولوژی داریم به خاطر این است که درک مناسبی از آن نداریم و هنوز به توسعه تکنولوژی نرسیده ایم و ما حق نداریم به نقد یکجانبه فناوری مدرن دست بزنیم، اظهار داشت: ما چون توسعه تکنولوژیک را تجربه نکرده ایم درکمان از نقد رادیکل هایدگر نسبت به فناوری مدرن هم یک درک ضعیف و نادرست است. از نظر هایدگر فهم تکنولوژی و گشتل حاوی معنای منفی صرف نیست، بلکه معنای مثبت هم دارد و این که ما نمی توانیم به این قدرت نظام بخش بی توجه باشیم ولی در جامعه ما بی توجه بودیم. عبدالکریمی اظهار داشت: اندیشه هایدگر و مارکس در ایران سرنوشت مشابهی پیدا کرده اند، این دو در نقد غرب نقاط مشترک داشته اند که یکی از آنها مقابله با تفکر انتزاعی و روی آوردن به نیروی تاریخی بود که در ایران به بخش انتقادی و نفی کننده اندیشه این دو بیش از حد توجه می شد اما به وجه نیروی تاریخی آن توجهی نشد. در این معنا ایدئولوژی، مذهب و دین نمی توانند جایگزین مناسبی برای این نیروی تاریخی باشند. هایدگر معتقد است که علم و تکنولوژی به خاطر غفلت از وجود ما را با بحران مواجه می کند اما چیزی که باید مورد توجه باشد پرسش از ذات خود تکنولوژی است. این به معنای نفی فناوری مدرن نیست بلکه به معنای نوعی آسیب شناسی ساحت وجودی انسان است، در این معنا بحث های دیگر با بحث های پایان تاریخ که در نظر پست مدرنیست ها مطرح می شود نسبت ندارد. از نظر هایدگر علم و تکنولوژی جدید غیرقابل اجتناب هستند و اتفاقا اندیشیدن به ذات آن می تواند ما را به اندیشیدن به امکان و آغاز دیگر دعوت کند. آغاز و امکان دیگری که خودش مبتنی بر علم و تکنولوژی است.