اخبار آرشیوی
نشست نقد نمایش "نام همه مصلوبان عیسی است"/۱- حبیب دهقان‌نسب: من از تئاتر شروع کرده‌ام و درس تئاتر را خوانده‌ام؛ چند سالی کار تصویری به سراغم آمد و من هم کار کردم چند سالی هم که کار نکردم دلیلش این بود که از نمایش‌های بی‌بو و خاصیت منزجر هستم
به گزارش «نسیم»، بیستمین نشست از سلسله جلسات «تئاتر امروز» فرهنگسرای رسانه به نقد و بررسی نمایش « نام همه مصلوبان عیسی است» اختصاص یافت. این نشست با حضور جواد اعرابی، منتقد حوزه تئاتر، ایوب آقای، نویسنده، کارگردان و بازیگران این نمایش همچون حبیب دهقان نسب، بهرام ابراهیمی، ناهید مسلمی، وحید نفر، علی دانایی، بهرام سروی نژاد، سام کبودوند، کیوان خانبگی و مرجان شیرمحمدی برگزار شد. در ابتدای این نشست، اعرابی منتقد تئاتر، کار کردن در تئاتر ایران را سخت‌تر از کار در معدن دانست و اظهار داشت: منتقد کارش این است که کشف کند هنرمند چه چیزی را با چه بیانی خواسته به مخاطب القا کند و سعی کند خط گفت و گوی متقابل (دیالوگ) هنرمند و مخاطب را برقرار کند. سپس وی از بازیگران خواست که در جایگاه حضور داشته باشند و در رابطه با نقششان صحبت کنند. حبیب دهقان‌نسب که در این نمایش نقش روزنامه نگار را بر عهده دارد، در پاسخ به این سوال که چرا بعد از چند سال دوری از تئاتر، دوباره به این فضا بازگشتید، گفت: قبل از این کار، نمایش‌های «رویاهای رام نشده» و «روز سیاوش» را کار کرده‌ام که بازی در «نام همه مصلوبان عیسی است» اتفاق خاصی برای شروع دوباره
نبود. به هر حال من از تئاتر شروع کرده‌ام و درس تئاتر را خوانده‌ام؛ چند سالی کار تصویری به سراغم آمد و من هم کار کردم. چند سالی هم که کار نکردم دلیلش این بود که از نمایش‌های بی‌بو و خاصیت منزجرم. در ادامه اعرابی گفت: در نمایش «نام همه مصلوبان عیسی است» تدابیر خاصی اندیشیده شده بود و آن این طور بود که توانست از یک درام احساسی و اشک‌انگیز جلوگیری کند و این به خاطر بازی‌های خوب و متن خوبش بود. این نمایش به تمایلات انسانی پرداخته و به مسائل مذهبی و اعتقادی مربوط می‌شود. در ابتدای امر این گونه تصور می‌شود که با اثری چند وجهی مواجه هستیم. رجعت به تاریخ معاصر ایران، بررسی وضعیت یهودیان ایران در اواخر دهه ی بیست و اوایل دهه 30 شمسی، همراه با رویکردی معنوی و البته آرمانگرایانه؛ این نمایش شبیه کارهایی نیست که قصد گفتن تمام دردهای بشری را دارند و در ایجاد تمایز میان این فضاها عاجز می‌مانند.
