اخبار آرشیوی

بهرام افشاری، بازیگر نقش رابینسون در نشست خبرگزاری «نسیم» افزود: - از لحاظ حس و حالی، کمتر برای بازیگرهای کشورمان -مخصوصا جوان ترها- اتفاق می‌افتد و شرایطی به وجود می‌آید که نقشی با تمام جوانب داشته باشند؛ این همه جانبه بودن در این نقش، برایم دلنشین است. ** با رابینسون، نکات تازه‌ای به من اضافه شد - این نقش چیزی را به من اضافه کرد؛ درحالیکه طی مدتی که کار نمایشی انجام داده‌ام، فقط نقش بازی کردم و چیزی به من اضافه نشده بود اما در رابینسون، تمام چیزهایی که دلم می‌خواست داشته باشم را دارم. - من در خانه گاهی اتود می‌زنم و همیشه دوست داشتم این اتودها را در نمایشی اجرا کنم که سر انجام در رابینسون این اتفاق افتاد. ** امیدوارم نسل جوان امروز تئاتر، چراغ راه را روشن کند - نمی‌خواهم خیلی رابینسون را بزرگ کنم اما این واقعیت است. این برای بازیگر بسیار هیجان انگیز است که تمام انباشته‌های خودش را در یک نمایش ببیند. گاهی در فضای کمیک، گاهی تراژدی، گاهی در تکرارهایی که کارگردان می‌خواهد و حتی گاهی در شاخه های ابزورد پیش می‌رود. - گاهی می‌بینیم یک کارگردان جوان برای اینکه از پله اول به پله پنجم برسد، رایزنی‌هایی انجام می‌دهد که البته بد هم نیست گاه؛ ممکن است بخواهد بازیگر نامی برایش بازی کند که این هم بدنیست. اما گاهی موج منفی را به وجود می‌آورد. چون ذات و غنایی که بر اساس مقتضیات زمان برای کارگردان و بازیگر باید به وجود بیاید، شکل نمی‌گیرد. - نسلی که امروز با اعتماد به یکدیگر با هم کار می‌کنند، امیدوارم بتوانند چراغ تئاتر کشور را روشن‌تر تر کنند. - خوشبختانه "رابینسون کروزوئه" باعث شده خیلی از هنرمندان بزرگ به دیدن این نمایش بیایند و لذت ببرند. این همان اعتماد است که به آرامی شکل می‌گیرد. ناگهانی این اتفاق نمی‌افتد، آرام آرام به وجود می‌آید. این شروع بودن بهتر است امروز اتفاق بیفتد تا یک ماه دیگر. ** یادمان نرود که به نسل قبلی خودمان هم باید احترام بگذاریم - اگر رابینسون در جشنواره دیده شده و مورد توجه قرار گرفته که البته ما در گروه بحثمان بر این بود که مسئله جایزه را خیلی مطرح نکنیم ولی می‌خواهیم این را ثابت کنیم که کاری را انجام داده‌ایم که دیده شده. نباید یادمان برود که به نسل قبلی خودمان هم باید احترام بگذاریم. - خیلی دوست داشتم که نقشی داشته باشم که فقط بشینم و حرف بزنم البته حرف تنها نه، پر از تکنیک و موقعیت و جزئیات باشد. ما در این نمایش حتی برای یک حرکت دست هم ساعت‌ها فکر کردیم. در درجه اول به خودمان احترام گذاشتیم و در درجه دوم به تماشاگر؛ که تمام جزئیات برایمان مهم بوده است. - گاهی صحنه‌هایی هستند که حسی خوبی به وجود می‌آورند. صحنه ملاقات نقش‌های "رابینسون" با "جمعه" را خیلی دوست دارم، چون حس خوبی در هنگام اجرای آن پیدا می‌کنم. البته صحنه پایانی نمایش، قسمتی که رابینسون مونولوگ می‌گوید را نیز خیلی دوست دارم. ** هنوز هستند افرادی که تئاتر را از سبد فرهنگی خودشان خارج نکرده‌اند - اگر فضا به وجود نمی‌آمد مخاطب نمایش را سریع پس می‌زد. خیلی سخت است که دو بازیگر جوان را روبروی هم قرار داد تا دیالوگ بر قرار کنند. کارگردان توانایی می‌خواهد که بتواند فضای مورد نظر را به وجود آورد، و بازیگری که بتواند آن را پیاده کند. - با اینکه وضع مالی مردم خوب نیست اما هنوز هم افرادی هستند که تئاتر را از سبد فرهنگی خودشان خارج نکرده و حاضرند برای نمایشی که به شعورشان توهین نشود و محصول خوبی باشد، وقت و هزینه بگذارند. ** برای من خنده و لبخند، معیاری برای قبول شدن یا نشدن نیست من فکر می‌کنم بعدها مشخص می‌شود که آیا مخاطب از این کار لذت برده یا نه؟ چون کاری را که تماشاچی ببیند و تنها بخندد، اما نتواند هیچ تفکر و اندیشه ای را به وجود بیاورد، درست نیست. یکی از بی ربط ترین افراد در تئاتر مخاطب است که به راحتی نتیجه می‌گیرد و می‌گوید نمایش چیزی برای من نداشت. - رمز موفقیت در تاثیر گذاری است؛ اینکه نمایشی بعد از تمام شدن، همچنان اثرات خودش را بگذارد و مخاطب بعد از کار به متن دیالوگ‌ها فکر کند. این خیلی خیلی ارزشمند است. - مخاطبی داریم که 4 بار اجرا را دیده و هنوز هم معتقد است باید کار را ببیند تا همه چیز را بفهمد، اما مخاطبی هم وجود دارد که این نوع کار، جز سلیقه‌اش حساب نمی‌شده، ولی در حین اجرا اذیت نشده است. نظر مخاطب برای ما خیلی مهم است چون برای مخاطب کار می‌کنیم. -هرکسی که در تئاتر ایران کار می‌کند، هیچ چشم انداز مالی ندارد.