جشنواره‌ها نسبت به "سیانور" بی‌عدالتی کردند/ سینماگران ایرانی، تنها "عشق" را عامل جذابیت می‌دانند

امیر ابیلی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی « نسیم آنلاین »، درباره فیلم «سیانور» گفت: اگر به واقعیت تاریخ به عنوان فرامتن فیلم و روایت‌های مختلف از آن کاری نداشته باشیم، «سیانور» به عنوان یک اثر منحصر و مجزا به خوبی توانسته است دو دستگی موجود در سازمان منافقین را به مخاطب منتقل کند؛ اما مسئله اصلی انگیزه‌های این دو دستگی در واقعیت است که از آن روایت‌های متفاوتی وجود دارد در فیلم صرفا مسئله ایدئولوژیک به تصویر کشیده شده است.

وی در همین زمینه افزود: روایت ایدئولوژیک از دو دستگی موجود در سازمان اساسا نقطه ضعف «سیانور» به حساب نمی‌آید؛ چرا که در همان روایت‌های تاریخی نیز بین کارشناسان مختلف تناقض‌های بسیاری وجود دارد.

این منتقد سینما اظهار داشت: حسن بزرگ «سیانور» و اهمیتش در سینمای امروز ایران این است که قهرمانی مسلمان و متدین را خلق می‌کند؛ به عبارت دیگر شخصیت مجید شریف‌واقفی و مرتضی صمدی‌لباف و مسئله‌شان برای عدم تغییر ایدئولوژیک برای مخاطب باورپذیر، ملموس و محترم است و به خوبی هم در فیلم جا می‌افتد .

ابیلی به فرم و روایت فیلم اشاره و تصریح کرد: انتخاب فرم روایت پلیسی برای فیلم انتخاب خوبی بوده است و به جذابیت‌های داستانی اثر کمک بزرگی کرده است. شاید اگر فیلم را از منظر هرکدام از شخصیت‌های دیگر می‌دیدیم از میزان کشمکش اثر کاسته می‌شد و با تغییر ریتم فیلم از جذابیت‌های فیلم برای مخاطب عام کاسته می‌شد.

وی گفت: بازی ها در «سیانور» خوب و استاندارد است، با این حال بابک حمیدیان بهترین بازی فیلم را ارائه داده است و نادیده گرفته شدن این مسئله در جشنواره فجر، جشن خانه سینما یکی از بی‌عدالتی‌های سینمایی در سال گذشته به شمار می رود؛ البته از بازی وی در اولین جشن مجمع نویسندگان و منتقدان سینمای انقلاب در سال گذشته تقدیر شد.

این منتقد سینما با اشاره به داستان عاشقانه «سیانور» گفت: گنجاندن روابط عاشقانه در تولیدات سینمایی و تلویزیونی برای افزایش جذابیت اثر برای مخاطب عام از باورهای قدیمی فیلمسازان ایرانی است که در سینمای جهان به این شدت وجود ندارد و در حالی که این روابط عاشقانه لزوما باعث جذاب‌تر شدن فیلم نخواهند شد، اما سینماگران ایرانی تنها عامل جذب مخاطب را "عشق" می‌دانند.

ابیلی بیان داشت: سریال‌هایی مانند «پروانه» و «ارمغان تاریکی» هم مشابه «سیانور» و با همین تفکر به صورت اغراق‌شده بر مسائل عاطفی و روابط عاشقانه تاکید کرده بودند ولی معتقدم اگر از «سیانور» رابطه عاشقانه شخصیت هانیه توسلی و پلیس جوان فیلم (پدرام شریفی) به کلی حذف می‌شد باز خللی در اثر به وجود نمی‌آمد .

وی اظهار داشت: یکی از وجوه مثبت پررنگ فیلم طراحی صحنه و لباس فیلم است که بسیار دقیق اجرا شده است، ولی با بی‌عدالتی تمام در جشنواره فیلم فجر نادیده گرفته شد. جز این تمهیدات بهروز شعیبی در استفاده از دکوپاژ و میزانسن‌های مشابه آثار قدیمی‌تر به این فضاسازی اثر کمک کرده است. همچنین گنجاندن نشانه‌هایی از آثار سینمایی آن دوره مانند «صادق کرده»، استفاده از موسیقی‌ و همچنین نشریات آن زمان نیز جز حس نوستالژیک مخاطبانی که تجربه آن دوران را داشته‌اند، در خلق فضا نیز بسیار موثر بوده است .

این منتقد سینما درباره شخصیت پردازی در «سیانور» خاطر نشان کرد: در شخصیت‌پردازی مهم باورپذیر بودن کنش‌ها و واکنش‌های کاراکتر برای مخاطب و همچنین همگن بودن اعمال و رفتار و اعتقادات اوست که او را تبدیل به شخصیتی منطقی و باورپذیر می‌کند و معتقدم چنین اتفاقی در این فیلم افتاده است، هر چند که می توانستیم به به شخصیت‌های مهمی مانند «تقی شهرام» بیشتر نزدیک شویم و او را بیشتر بشناسیم و یا حتی با نزدیک شدن به شخصیت‌های زن عاملی را که باعث می‌شود یک دختر جوان از عشق‌ش دست بکشد و به مبارزه تن بدهد را بهتر درک کنیم .