خاطرات منتشر نشده از حجت‌الاسلام شجونی درباره سازمان مجاهدین خلق

به گزارش « نسیم آنلاین » ، حجت الاسلام جعفر شجونی، عضو شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز تهران و از اعضای شورای مرکزی حزب مؤتلفه اسلامی٬ از وعاظ انقلابی امروز (یکشنبه) دار فانی را وداع گفت. حجت الاسلام شجونی در دوران حیاتش، خاطرات خود را در "مرکز اسناد انقلاب اسلامی" روایت کرد که بخشی از این خاطرات را در زیر می خوانید:

حجت الاسلام شجونی در کتاب خاطرات خود درباره رفتار مجاهدین با روحانیون و نیروهای مذهبی در زندان رژیم پهلوی می گوید: در زندان انواع شکنجه ها بود. عاملین این شکنجه ها گاهی چپی ها و گاهی هم مجاهدین خلق بودند. مجاهدین ما را بایکوت کردند. ما حرام و حلالی می گفتیم، نجس و پاکی می گفتیم. آنها روحانی خودشان را که آدمی خبیث به نام "جلال گنجه ای" بود ایدئولوگ و سخنگوی خودشان می دانستند و ما را که کارکشته و تجربه آموخته و مسن بودیم، مثل بنده، حجت الاسلام آقای فاکر و سایر آقایان را که آنجا بودند، بایکوت می کردند که چرا ما می گوییم: «این نجس است، آن پاک است و آن حرام است.»

چپی ها می آمدند، مخصوصا دستشان را می شستند و سعی می کردند که آب آن را به ما بپاشد. گاهی منافقین با هم نهج البلاغه را معنی می کردند و تفسیر قرآن داشتند. ما هم به عنوان این که طلبه هستیم و بیکار، می رفتیم می نشستیم تا به قول خودمان، استفاده کنیم اما آنها سکوت می کردند و با هم هیچ صحبت نمی کردند. می گفتیم: آقا، بفرمایید. می گفتند نه! ما دیگر خسته شده ایم. ولی به محض این که ما می رفتیم، با هم پیچ پیچ می کردند. اینها واقعا مردم را فریب دادند، ملت را فریب دادند. چه قدر سهم امام خوردند. بنده از جوانی تا الان سعی کرده ام سهم امام بدهم نه این که سهم امام بخورم.

با این که من تبلیغات می کردم و تلاش زیادی داشتم، مجاهدین در زندان به من می گفتند که ما اسم شجونی را از "احمد رضایی" شنیدیم. آنها می گفتند: "حنیف نژاد" به ما می گفت که شجونی یک بار فلان جا منبر داغی رفته بود. حتی به من می گفتند: «خودت را حفظ کن. نباید به این زودی ها کشته شوی. تو باید منبرت را بروی. تو باید تبلیغات بکنی» اما نمی دانم مسعود رجوی در زندان چه رابطه ای با "حنیف نژاد" و "میهن پرست" داشت و چرا اینها را باقی گذاشتند؟! البته، من در مجلس گفتم که روس ها رجوی را نگه داشتند و از شاه خواستند که او اعدام نشود. برادرش کاظم رجوی، که آن وقت در سفارت ایران (در مسکو) بود، به اینجا آمد و از شاه خواست که مسعود رجوی اعدام نشود. خلاصه آنها که دور و بر مسعود رجوی بودند و هوادار او بودند، روحانیون را در زندان اذیت می کردند، بایکوت می کردند.

حجت الاسلام شجونی در خاطرات خود درباره تفسیرهایی که منافقین از آیات قرآن می کردند می گوید: تفسیر قرآن آنها عجیب بود. چه طور می شود که دو، سه تا دختر چادری نمازخوان و با حجاب و دعای کمیل خوان، به مدت شش ماه با ده، بیست ، سی تا پسر جوان، در یک خانه تیمی زندگی کنند، هم بستر بشوند و برایشان مشکلی هم پیش نیاید؟!

اینها این آیه را به خورد این دخترها می دادند که «ولایبدین زینتهن الا لبعولتهن» ما می گوییم مواضع زینت را، که بالای گردن و بالای دست ها باشد، نباید جز به شوهرهایشان نشان بدهند؛ اما اینها جور دیگر معنا می کردند و می گفتند: از زانو تا شکم مواضع زینت است. "بعولتهن" را به معنای "شوهر" نمی گرفتند بلکه به معنای "همسنگر" می دانستند و می گفتند زنها نباید مواضع زینتشان را که از شکم تا زانوست، به کسی نشان بدهند مگر به هم سنگرها. اینها جزء کشفیاتی بود که در زندان جسته گریخته دستگیر ما می شد. آنها آیات قرآن را این طوری معنا می کردند.

فساد و فحشای منافقین فقط مسئله دختر و پسر نبود. برای اینها در اسلام همه چیز مباح بود که البته، یک گوشه اش را در سال 1354 درک کردم. واقعاً سال 1353 و 1354 فهمیدم، ولی باز جرأت نمی کردم بگویم. هیچ کس باور نمی کرد که اینها فساد اخلاقی دارند؛ دخترشان دختر نیست؛ برای زنشان، شوهر و غیر شوهر ندارد؛ به دستور آن طلاق می گیرند و به دستور این ازدواج می کنند. بعدها دیدید که نمونه ازدواج مریم عضدانلو با رئیس منافقین. این ازدواج کجا با روش "عده" اسلام موافقت داشت.

"ابوذر ورداسبی" که در مرصاد به درک واصل شد جزو ایدئولوگ های منافقین بود. پسر جلال گنجه ای هم در مرصاد کشته شد. چند روز در زندان با ابوذر ورداسبی بودیم. گاهی اوقات در حیاط با هم صحبت می کردیم. او می گفت: گذشت دیگر آن زمانی که آدم بیاید قرآن را این جور معنا کند که مثلا آیه ارث می گوید، پسر دو برابر دختر ارث ببرد. ارث باید یکسان باشد. من می گفتم: آقا، حلال اسلام تا قیامت، حلال است و حرام آن، تا قیامت حرام می گفت: نه آقا! اینها چیه؟ و حرف هایی مثل این را تکرار می کرد. اسلام اینها، اسلام امام صادق(ع) نبود. اینها مهمل می گفتند. گاهی می گفتند: امام(ره)، آقای طالقانی و دیگران، هیچ کدام، قرآن و نهج البلاغه را نمی فهمند. برای این که مارکسیست را نمی فهمند. در اتاق زندان شماره شش، رجوی این مسئله را به آیت الله انواری گفته بود و او گفته بود: عجب! پس امام صادق (ع) و امام عسگری (ع) و امام رضا(ع)، هیچ کدام از اینها هم قرآن و نهج البلاغه را نفهمیدند، برای این که آن زمان مارکسیست نبوده است.

به هر حال، شکنجه در شکنجه بود؛ هم فیزیکی هم روحی ؛ هم منافقین هم چپی ها. البته، در زندان باعث خوشحالی ما بود که افسران رژیم شاه می گفتند: شماها از این چپی ها برای ما خطرناک تر هستید. چپی ها با اینها بند و بست می کردند اما ما اصلا اهل سازش نبودیم. خیلی خودشان را می کشتند که ما را یک جوری با خودشان رفیق کنند اما ما - بحمدالله - ایستادگی می کردیم.

حجت الاسلام شجونی در خاطرات خود درباره خوشبینی برخی از روحانیون به اعضای سازمان مجاهدین خلق می گوید: درمورد مساعدت برخی علما با اعضای سازمان مجاهدین خلق، و در مقابل، شناخت امام (ره) از آنها، باید بگویم که نبوغ و بلوغ سیاسی و فکری گاهی در یک نفر هست و در 500 هزار نفر نیست. فراموش نمی کنم زمانی را که امام(ره) صحبت از اسرائیل می کرد در حالی که خیلی ها می گفتند: الکفر ملة الواحده. آنها خیال می کردند اسرائیل یعنی یهودی، حال آن که آن نفوذ، بصیرت، بینایی و تبحر امام(ره) یک چیز دیگر بود. چه طور در این مسائل امام، اسرائیل را شناخت و آقایان پانزده سال بعد، اسم اسرائیل را بردند. به خاطرم هست که خودم به بعضی ها متلک می گفتم، از کنارم که رد می شدند می گفتم: الکفر ملة الواحده. آنها می فهمیدند که من چه می گویم. واقعاً بعضی ها بعد از پانزده سال فهمیدند که صهیونیسم یعنی چه؟ امام(ره)، زمانی می گفت صهیونیسم که برای خیلی ها نامفهوم بود و عقب بودند.

علما هم واقعا، از ته دل، با شاه بد بودند. زمانی هم که جوانی دل به دریا می زد و جلو می رفت، اگر چپی بود، او را دوست نمی داشتند اما اگر، در ظاهر، نماز می خواند، می گفتند: ماشاءالله! چه خوب نهج البلاغه و قرآن می خواند. غالب علمای ما ساده دل و آدم های پاکی بودند و خیال می کردند، این آقا که نماز می خواند و از نهج البلاغه سؤال می کند، آدم حسابی است. مثلا او سؤال می کرد که امیرالمؤمنین (ع) اینجا می فرماید که «الا المر الهک لقد لقحت». حالا این چه می خواهد بگوید، معلوم نیست. مثلاً آیت الله مفتح و آیت الله طالقانی، کم و بیش، باورشان می آمد که اینها واقعاً مؤمن هستند اما برخورد امام(ره) با آنها یک طور دیگر بود. بعضی از آقایان وجوهات شرعیه را پنهانی به اینها می دادند. من خیلی از کاسب های بازار را در زندان می دیدم که می گفتند ما چند هزار تومان به این خانواده دادیم و لو رفتیم. بیچاره ها هم خدمت می کردند و هم لو می رفتند. آقای هاشمی رفسنجانی هم علت اتهام و افتادنش به زندان، کمک به مجاهدین خلق بود.

به هر حال، همکاری علما با آنها از روی ساده دلی بود؛ تجربه نداشتند و در خط مبارزه نیفتاده بودند. هنوز متوجه نشده بودند که این هم یک سلسله مکر و حیله است که مخارج مبارزاتی خودشان را تأمین بکنند. یک وقتی به بازاری ها، می گفتند نگویید، بیایند مبارزه کنند. اصلا بگذارید، کاسبی کنند و پول در بیاورند. به آخوندها هم نگویید، بیایید وارد گود بشوید. بگذارید روی منبر یک جوری حرف هایشان را بزنند. اینها فقط بودجه ما را تأمین می کنند، ما هم وارد گود می شویم. البته، عده ای از آنها جوان های سالم و صالح را فریب دادند. من جوان هایی را سراغ داشتم - که خدا می داند - هر وقت به زندان می رفتم، بچه های کوچک مرا بغل می کردند و این طرف آن طرف می گرداندند. بعدها اینها را مثل بادکنک باد کردند و مثلا می گفتند تو شاخه نظامی باش و تو شاخهٔ فرهنگی. آن قدر به اینها عنوان و منصب دادند که اینها خیال کردند خبری است. یک حرکت کردند، گیر افتادند و اعدام شدند.