شهید مدافع حرم، میهمان جشنواره تئاتر مقاومت

اجرای نمایش «سبز، سپید، سرخ» با موضوع مدافعان حرم در نوزدهمین جشنواره مقاومت- فتح خرمشهر در بخش میهمان به روی صحنه می رود. این کار به نویسندگی و کارگردانی سیدعلی موسویان با موضوع مراسم تشییع شهید مدافع حرم افغان اجرا می شود.

"سبز، سپید، سرخ"، روایتگر سه داستان امروزی به موازات یکدیگر است که حلقه اتصال آنها شهید مدافع حرمی است که در سوریه توسط نیروهای تکفیری داعش به شهادت رسیده و قرار است پیکر پاک او تشییع شود. بخش اعظمی از داستان از اتفاقات واقعی مراسم تشییع شهید مدافع حرم افغان محمدتقی حسینی الهام گرفته شده است.

در این نمایش بازیگرانی همچون علیرضا مهران، امیر کربلایی زاده، فاطمه امینی، محمد زوار بی ریا، شهره مکری و پوران مرادی به ایفای نقش می پردازند.

خبرنگار فرهنگی « نسیم آنلاین »، با موسویان کارگردان این کار مصاحبه ای انجام داده و وی از مشکلات هنری و فنی این جشنواره برایمان گفت و اینکه د رحال حاضر، آبادان و خرمشهر آنقدر از نظر مشکلات و زیرساخت های اولیه شهری در مضیقه هستند، که صحبت از برگزاری جشنواره های فیلم و تئاتر در آنجا شبیه شوخی است.

اولین اجرای کار چه زمانی بود؟

این کار در جشنواره سال گذشته مقاومت تولید شد و در آنجا توانست 6 جایزه را نصیب خود کند و در اجرای عمومی خود نیز با استقبال مخاطبین روبرو شد و بعد از آن تله تئاتر آن نیز ضبط شد و دوستان امسال جشنواره نیز خب از کار خوششان آمده بود و از مابرای اجرا دعوت کردند و ما هم اجابت کردیم.

در خبرها خواندم که موضوع نمایش درباره شهدای مدافع حرم است. درست است؟

بله. قصه یک شهید مدافع حرم است که قرار است در یک امام زاده ای به خاک سپرده شود، در روز خاکسپاری دو خواب به صورت موازی دو نفر را از دو مکان مختلف به محل آن امامزاده می کشاند و این قصه درواقع یک برداشت آزاد از یک اتفاق واقعی است.

چه شد که سراغ چنین موضوعی برای کار رفتید؟

بار دراماتیک داستان برای من خیلی جذاب بود ، اینکه دو نفر خواب می بینند که این شهید مدافع حرم حضرت زینب است که در سوریه شهید شده و در اینجا غریب است و کسی ندارد (این شهید، از شهدای مدافع حرم افغانستانی بوده است) و شما برای تشییع این شهید حتما به امامزاده بروید و این خود دستمایه ای برای من شد که نمایشنامه ای بنویسم با عنوان سبز، سپید، سرخ و آن را آماده اجرا کنم.

کیفیت هنری جشنواره را چطور ارزیابی می کنید؟

من دو سه دوره ای هست که در جشنواره غیبت دارم و در دوره های گذشته کیفیت کارها به نسبت پایین بود و متوجه شدم در آن سال هایی که من حضور نداشتم، سطح کیفی کارها پایین تر هم آمده، ولی امسال با حضور آقای مسافر آستانه و شناختی که بین اهالی تئاتر از ایشان هست، چون ایشان از معدود مدیران تئاتری کشور هستند، قبول کردم در بخش میهمان، در این جشنواره شرکت کنم.

هر سال سوم خرداد که می شود مسئولین و مدیران بخش های مختلف به یاد مردم خرمشهر و آبادان می افتند و به فکر برپایی جشنواره های مختلف؛ یکی فیلم و تئاتر، دیگری عکس و سوژه های مختلف دفاع مقدسی و در پایان آن هفته و پرشدن رزومه های مدیران، همه چیز به فراموشی سپرده می شود.

مردم آبادان و خرمشهر، آنقدر از نظر زیرساخت های شهری در مضیقه و اظطرار به سر می برند که برگزاری جشنواره تئاتر به بهانه پاسداشت دفاع مقدس برای آنها شوخی ست. آنها هنوز که هنوز است مشکل آب آشامیدنی دارند، از آسیب ریزگردها و گرد و خاک، همه مشکل تنفسی پیدا کرده اند، آن وقت ما آنجا به فکر برگزاری جشنواره تئاتریم. وقتی ابتدائیات زندگی در آنجا وجود ندارد، حالا ما بیاییم هزارتا جشنواره به بهانه های مختلف در آنجا برگزار کنیم، چه فایده ای برای مردم آنجا دارد؟ جوان آنجا شغل ندارد، بیکار است، دارد به سمت مواد مخدر می رود، آب آشامیدنی سالم ندارد، هنوز خیلی از جاهای آبادان و خرمشهر، گاز ندارند با اینکه نفت و گاز مملکت را تامین می کنند، با این شرایط اصلا صحبت کردن درباره جشنواره فیلم و تئاتر خنده دار است.

خب شما خودتان تا حالا چه کاری برای آنجا کرده اید؟

من خودم در آبادان به دنیا آمده ام و بزرگ شده تهرانم و از همه این مشکلات با خبرم. دل پردردی دارم و دلم از این همه مشکلات آنجا پرخون است. از مشکلات هنری جشنواره هم که بگویم، خب می شود از سطح کیفی نازل کارها گفت و اینکه در بخش مدیریت هم من خودم شاهد بودم که مثلا برای به دست آوردن دل فلان استان، جایزه ها را بین استان های مختلف پخش می کردند. من با گفتن همه این گلایه ها ، آمادگی این را دارم که تئاتری با نقد اجتماعی و حال و احوال این روزهای آبادان اجرا کنم ولی هیچ وقت بودجه این کار را به من نمی دهند، چون هیچ وقت دولت نمی آید خودش را نقد کند و در سیبل اتهام قرار دهد. نه این دولت بلکه هیچ دولتی همچین کاری نمی کند. بحث و دغدغه من کلی تر از این جشنواره است. مردم آبادان و خرمشهر امروز به جای جشنواره های فیلم و تئاتر به رفاه نیاز دارند. همیشه بهانه های مختلفی برای برگزاری جشنواره وجود دارد ولی امیدوارم بالاخره یک روزی این مشکلات حل شود.