برگزارنکردن کرسی‌های آزاد اندیشی، ترک فعل رؤسا و معاونین فرهنگی دانشگاه است
خبرنگار:
حمیدرضا فتاحی
حجت‌الاسلام خسروپناه گفت: برگزاری کرسی‌های آزاد اندیشی تکلیف و وظیفه روسای دانشگاه‌ها است، اگر روسای دانشگاه‌ها و معاونان فرهنگی این بستر را فراهم نکنند ترک فعل کرده‌اند.
حجت‌الاسلام «عبدالحسین خسروپناه» دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی با اشاره به آخرین وضعیت راه اندازی خانه گفت‌وگوی آزاد، اظهار داشت: بحث خانه گفت‌وگوی آزاد مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی، دو مصداق دارد، یک مصداق آن معنای وسیعی دارد به این معنا که هر دانشگاهی، هر مرکز علمی، هر پژوهشگاهی، هر اندیشکده‌ای باید یک خانه گفتگوی آزاد داشته باشد، دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌ها ایجاد شده اند تا مباحث علمی و فرهنگی، آزادانه با رعایت اخلاق و منطق برگزار شود.
وی ادامه داد: چون خیلی اوقات وقتی از «آزاد اندیشی» و گفتگوی آزاد سخن به میان می‌آید، گمان می‌کنند که فقط این آزادی از و آزادی در است، آزادی از یعنی آزادی از موانع، یعنی کسی مانع گفتگو نشود، آزادی در یعنی آزادی در چهارچوب کامل، در چارچوب اخلاق و منطق، اینکه فردی بیاید به اسم گفتگوی آزاد به دیگران توهین کند، ادبیات غیراخلاقی بکار گیرد، این آزادی نیست، نوعی اسارت در گفتار است.
دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی افزود: پس یک بحث خانه گفتگوی آزاد به معنای همین کرسی‌های آزاد اندیشی است که از ناحیه اساتید و دانشجویان برگزار می‌شود، ما در بخش اساتید، به ویژه در حوزه نظریه پردازی، کرسی‌های ترویجی و کرسی‌های تخصصی، توفیقات خوبی داشته ایم.
وی ادامه داد: بیش از ۵ هزار کرسی ترویجی طی ۸ سال اخیر برگزار شده و در همین ۸ سال اخیر ۱۶ نظریه به ۶۷ نظریه ارتقا یافته است. زیرا اساتید آزادانه حرف‌های خود را زدند، منتقدین نقد کردند و داوران داوری کردند. اما در بحث «کرسی آزاد اندیشی دانشجویی» موفق نبودیم تقریبا به آن بی اعتنایی شده و تدبیری نشده است تا بستری برای تشکل دانشجویی ایجاد شود و کرسی‌های آزاد اندیشی را برگزار کنند. ما اینجا تاکید می‌کنیم وظیفه روسای دانشگاه‌های کشور به ویژه معاونان فرهنگی است که این بستر را فراهم کنند.
حجت‌الاسلام خسروپناه افزود: برگزاری کرسی‌های آزاد اندیشی تکلیف و وظیفه روسای دانشگاه‌ها است، اگر روسای دانشگاه‌ها و معاونان فرهنگی این بستر را فراهم نکنند ترک فعل کرده اند.
وی ادامه داد: یک مصداق دیگر «خانه گفتگوی آزاد» این بود که ما یک مکان ثابتی را برای آن در نظر بگیریم، برخی از مباحث است که شاید یک استاد و یا دانشجوی صلاح نداند این بحث را در محیط دانشگاه مطرح کنند، علاقمند هستند در جایی راحت‌تر بحث خود را طرح کنند و منتقدین آن را نقد کنند حتی رسانه‌ای هم نشود، چون به هرحال در اختیار آن کسی است که می‌خواهد ارائه نظر بدهد این مکان واحد برای گفتگوی آزاد هنوز متاسفانه شکل نگرفته است.
دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی افزود: به نظرم ایجاد این مکان واحد لازم است و انتخاب مکان خانه گفتگوی آزاد باید در اختیار برگزار کننده باشد، کسی که نظریه و حرفی دارد اگر تشخیص داد که نظریه و حرف خود را در محیط دانشگاه و فضای عمومی مطرح کند باید این بستر آماده باشد و یا در یک محیط دیگر تا راحت‌تر یک گفتگوی خیلی صریح داشته باشد، این به انتخاب خودش باید باشد، ما نباید برای افراد تعیین تکلیف کنیم که باید در خانه گفتگوی معینی در دانشگاه صحبت کند، ولی در همه دانشگاه‌ها باید خانه گفتگوی آزاد باشند.
وی ادامه داد: چون خیلی اوقات وقتی از «آزاد اندیشی» و گفتگوی آزاد سخن به میان می‌آید، گمان می‌کنند که فقط این آزادی از و آزادی در است، آزادی از یعنی آزادی از موانع، یعنی کسی مانع گفتگو نشود، آزادی در یعنی آزادی در چهارچوب کامل، در چارچوب اخلاق و منطق، اینکه فردی بیاید به اسم گفتگوی آزاد به دیگران توهین کند، ادبیات غیراخلاقی بکار گیرد، این آزادی نیست، نوعی اسارت در گفتار است.
دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی افزود: پس یک بحث خانه گفتگوی آزاد به معنای همین کرسی‌های آزاد اندیشی است که از ناحیه اساتید و دانشجویان برگزار می‌شود، ما در بخش اساتید، به ویژه در حوزه نظریه پردازی، کرسی‌های ترویجی و کرسی‌های تخصصی، توفیقات خوبی داشته ایم.
وی ادامه داد: بیش از ۵ هزار کرسی ترویجی طی ۸ سال اخیر برگزار شده و در همین ۸ سال اخیر ۱۶ نظریه به ۶۷ نظریه ارتقا یافته است. زیرا اساتید آزادانه حرف‌های خود را زدند، منتقدین نقد کردند و داوران داوری کردند. اما در بحث «کرسی آزاد اندیشی دانشجویی» موفق نبودیم تقریبا به آن بی اعتنایی شده و تدبیری نشده است تا بستری برای تشکل دانشجویی ایجاد شود و کرسی‌های آزاد اندیشی را برگزار کنند. ما اینجا تاکید می‌کنیم وظیفه روسای دانشگاه‌های کشور به ویژه معاونان فرهنگی است که این بستر را فراهم کنند.
حجت‌الاسلام خسروپناه افزود: برگزاری کرسی‌های آزاد اندیشی تکلیف و وظیفه روسای دانشگاه‌ها است، اگر روسای دانشگاه‌ها و معاونان فرهنگی این بستر را فراهم نکنند ترک فعل کرده اند.
وی ادامه داد: یک مصداق دیگر «خانه گفتگوی آزاد» این بود که ما یک مکان ثابتی را برای آن در نظر بگیریم، برخی از مباحث است که شاید یک استاد و یا دانشجوی صلاح نداند این بحث را در محیط دانشگاه مطرح کنند، علاقمند هستند در جایی راحت‌تر بحث خود را طرح کنند و منتقدین آن را نقد کنند حتی رسانه‌ای هم نشود، چون به هرحال در اختیار آن کسی است که می‌خواهد ارائه نظر بدهد این مکان واحد برای گفتگوی آزاد هنوز متاسفانه شکل نگرفته است.
دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی افزود: به نظرم ایجاد این مکان واحد لازم است و انتخاب مکان خانه گفتگوی آزاد باید در اختیار برگزار کننده باشد، کسی که نظریه و حرفی دارد اگر تشخیص داد که نظریه و حرف خود را در محیط دانشگاه و فضای عمومی مطرح کند باید این بستر آماده باشد و یا در یک محیط دیگر تا راحت‌تر یک گفتگوی خیلی صریح داشته باشد، این به انتخاب خودش باید باشد، ما نباید برای افراد تعیین تکلیف کنیم که باید در خانه گفتگوی معینی در دانشگاه صحبت کند، ولی در همه دانشگاه‌ها باید خانه گفتگوی آزاد باشند.
