علی‌ اوسط‌ تنهایی از «رنج بی‌پایان عشق» می‌گوید

هدایت‌الله بهبودی بیان کرد: کتاب «رنج بی‌پایان عشق» خاطرات روستازاده‌ای است که دست تقدیر او را به پایتخت می‌کشاند و با کارهای ساختمانی امرار معاش می‌کند. همان دست ناپیدا او را به مرکز آموزش شهربانی وقت می‌کشاند. همان دست، دختری را بر سر راه او می‌گذراند. از اینجا عشق و کار به هم گره می‌خورد و خواننده را با خود تا انتهای خاطرات علی اوسط تنهایی می‌برد. نقطه مقابل این عشق، یادهای خواندنی او است از زمانی که به عنوان نگهبان وارد کمیته مشترک ضدخرابکاری و با مبارزان سیاسی آشنا می‌شود. با محمدعلی رجایی، علی شریعتی و... نامورانی از این دست طرح دوستی می‌ریزد. از آنها درس ریاضی و زندگی می‌گیرد.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

«وقتی ۷-۶ ساله بودم، تابستان‌ها بالای پشت بام می‌خوابیدیم. یک روز صبح مادرم مرا از خواب بیدار کرد و گفت که این گوشه بایست تا من رختخواب‌ها را جمع کنم و بعد تو را کول بگیرم و ببرم پایین. وقتی دست مرا رها کرد، ناخودآگاه راه افتادم و از پشت بام به روی پله‌های سنگی حیاط افتادم.

با صدای افتادن من، همسایه‌ها به خانه ما ریختند. وقتی به هوش آمدم، همه دور من جمع شده بودند و دستور دارو درمان می‌دادند. یکی می‌گفت: ببریدش به روستای قروه پیش «فرج‌الله» حکیم. آن یکی می‌گفت: بروید «اوستا رجب» شکسته بند را بیاورید و… مادرم به سر و صورتش می‌زد و‌های های گریه می‌کرد.