آقای سازش؛ کدام صلح کدام جنگ؟
آنچه شایسته این دولت است نه صلح قهرمانانه حسنی است و نه جنگ قهرمانانه حسینی، بلکه سازش و وادادگی است.
نسیم آنلاین ؛ حسین رضایی: حسن روحانی رئیس جمهور در جلسه هیات دولت گفت: «وقتی برخی از اصحاب امام حسن(ع) آمدند با زبان معترضانه که چرا قبول کردید و چرا صلح کردید؟ چرا در برابر طرف مقابل پیمان را امضا کردید؟ حضرت فرمود: «انی رأیت هوی معظم‌الناس علی الصلح»، گفت: جامعه اسلامی که شما ۱۰نفر نیستید، شما ۲۰نفری که اینجا پیش من آمدید دنیای اسلام نیستید. من در مسجد برای مردم سخنرانی کردم و دیدم اکثریت قاطع جامعه صلح می‌خواهند و وقتی مردم این را می‌خواهند صلح را انتخاب می‌کنم. این راه امام مجتبی است، امام مجتبی به ما می‌آموزد مرد جنگ باشیم به روز جنگ و مرد صلح باشیم به روز صلح. اگر در روز صلح جنگیدیم و اگر در جنگ صلح کردیم هر دو خطا و اشتباه است. به موقع باید بایستیم و بجنگیم به موقع باید صلح کنیم.»
این اظهارات روحانی که کنایه ای برای صلح و مذاکره در شرایط جنگی کنونی است در حالی ایراد شده که هفت سال گذشته جناب روحانی و دولت متبوعشان نشان می دهد، که نه اهل صلح هستند و نه اهل جنگ و آنچه شایسته نامگذاری رفتار این دولت است سازشکاری است تا هر امر دیگری.
آنچنان که برخلاف مدعاهای جناب روحانی از ابتدای دولت یازدهم ایشان در اظهاراتی عجیب و منفعلانه اعلام کردند خزانه های دولت خالیست و رسما پیش از مذاکره دستان خود را بالا بردند و آمریکا نیز از این پالس ضعف نهایت استفاده را برد. چندی بعد و در میانه مذاکرات محمدجواد ظریف در دانشگاه تهران گفت: «آمریکا می تواند با یک بمب کل تاسیسات دفاعی ما را زمین گیر کند.» و نتیجه هم چیزی جز توافق کاملا یکطرفه خسارت محض برجام نشد. برجام نه ماحصل صلح و نرمش قهرمانانه بلکه نتیجه سازش، وادادگی و عقب نشینی بود.
اساسا قیاس رفتار و کنش های دولت و جناب روحانی با صلح امام حسن علیه السلام مع الفارق و بی ربط است. رهبرانقلاب بسیار دقیق معنای صلح امام حسن ع را اینگونه بیان می کنند: «صلح به معنای سازش و تسلیم نیست صلح امام حسن به معنای متارکه موقت جنگ است برای آمادگی جهت ضربت زدن قاطع تر.» اما حسن روحانی نشان داد نه به دنبال آمادگی برای ضربه قاطع تر بعدی بلکه به دنبال عقب نشینی مکرر از تمامی مولفه های قدرت کشور است. روزی حاضر شد بر سر توان هسته ای کشور معامله کند و در ادامه هم پیگیر برجام های منطقه ای و موشکی بود که البته تاکنون موفق نشده است. اما با بیان این اظهارات و ارسال پیام های ضعف و انفعال به دنبال تحمیل سازش دیگری است.
حتی اگر تاملی در ماجرای صلح و نرمش قهرمانانه امام حسن مجتبی علیه السلام داشته باشیم درمی یابیم که مهمترین عامل آن صلح خیانت خواص و اطرافیان امام حسن ع بود. آیا خواص امروز جامعه ما مجددا به دنبال چنین خیانتی هستند؟ هرچند امام راحل تکلیف ما را روشن کرده اند، آنجا که فرمودند: «آن صلح تحمیلی که در عصر امام حسن واقع شد، آن حکمیت تحمیلی که در زمان امیر المومنین واقع شد و هر دویش به دست اشخاص حیله‌گر درست شد، این ما را هدایت می‌کند به اینکه نه زیر بار صلح تحمیلی برویم و نه زیر بار حکمیت تحمیلی.»
آن سوی ماجرا هم که روشن است، که جناب روحانی و دولت شان اساسا میانه ای با جنگ و مقاومت ندارند. جناب روحانی کمی توضیح دهند دقیقا در کجا مقاومت و ایستادگی داشتند، در میانه جنگ اقتصادی آمریکا علیه ایران چه اقدام درخوری کردند جز آبروریزی حقوق های نجومی، کاخ نشینی و سرکوب اعتراضات کارگران مستضعف؟! لذا آنچه شایسته این دولت است نه صلح قهرمانانه حسنی است و نه جنگ قهرمانانه حسینی، بلکه سازش و وادادگی است.
