اصرار کردن بر استجابت دعا جایز است؟

یکی از عواملی که سبب استجابت دعا می گردد، اصرار در دعا است خدای متعال بنا به دلایلی گاهی اوقات دعای بنده خویش را سریعاً اجابت نمی کند؛

حال یا به علت گناهی که انجام داده و باید توبه کند و یا به علت عدم وجود شرایط لازم و نیاز به فرصت برای استجابت دعا از مجرای طبیعی و یا به جهت اینکه خدای متعال می خواهد بنده اش، ارتباط خود را با او بیشتر کند و به درگاه او توجه زیادتر داشته باشد. بنابراین اصرار در دعا خود می تواند عاملی در استجابت دعا محسوب شود و خود اصرار ورزیدن در دعا، موجب خشنودی خداوند متعال است. امام باقر علیه السلام می فرماید: «ان الله عزوجل کره الحاح الناس بعضهم علی بعض فی المسأله و أحب ذلک لنفسه»؛ «بدرستی که خداوند متعال کراهت دارد از اصرار مردم نسبت به یکدیگر برای ادای حاجات، در حالی که آن را برای خود دوست دارد» و نیز می فرماید: «و الله لایلحّ عبد مومن علی الله عزوجل فی حاجة الا قضاها له»؛ «به خدا قسم اصرار نمی ورزد بنده مومن بر خداوند متعال برای حاجتی مگر این که آن را برآورده می سازد» رسول اکرم صلی الله علیه وآله می فرماید: «ان الله یحب السائل اللحوح»؛ «خدای متعال درخواست کننده اصرار کننده را دوست دارد»، بنابراین اصرار در دعا به پیشگاه الهی، گذشته از اینکه موجب برآورده شدن حاجت می شود. فی نفسه امری مطلوب و مورد عنایت خداوند متعال است بدین جهت هیچ گاه نباید از تأخیر در استجابت دعا دلگیر و نا امید شد.

نتیجه

پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله می فرماید: «رحم الله عبداً طلب من الله عزوجل حاجة فالّح فی الدعاء استجیب له او لم یستجیب»؛ «خدا رحمت کند بنده ای را که از خداوند متعال حاجتی را درخواست کند و بر آن اصرار بورزد. چه حاجتش برآورده شود و چه برآورده نگردد» آنگاه حضرت، این آیه شریفه را تلاوت فرمودند: و ادعوا ربی عسی الا اکون بدعاء ربی شقیاً ؛ پروردگار خود را می خوانم، باشد که به سبب خواندن او، به بدبختی نیفتم.

«تبیان»