هفت در جهنم و بهشت کجاست؟

آیت الله ناصری در یکی از درس های اخلاق خود با طرح سؤالی مبنی بر این که مراد از هشت در داشتن بهشت یا هفت در داشتن جهنم چیست؟

این که می گویند بهشت هشت درب دارد و جهنم هفت درب دارد. یعنی چه؟ یعنی انسان از هفت راه وارد جهنم می شود. این هفت راه در وجود ناصری هست. این هفت راه، کجای او است؟ چشم، طریق جهنم است. وقتی کسی خیانت می‌کند و به نامحرم نگاه می کند،این دو چشم، دو تا از درهای جهنم است.

دو تا هم گوش‌ها است. غیبت می شنوم، تهمت می شنوم، بی ناموسی و بی عفتی را می شنوم و دنبالش می روم، ساز و آواز می شنوم، من که ساز و آواز شنیدم، روز قیامت که می خواهند من را ادب کنند و اثر عمل من را به من بدهند؛ سُرب‌ها را می جوشانند و در این گوش می ریزند و از آن گوش در می آید. مغزش پر از سرب است. این عذاب مال این است که ساز و آواز شنیدی و لذت بردی. حالا هم این عذاب را بچش. روایت دارد عزیز من!

یکی از درهای جهنم هم زبان است. یکی هم حلقوم و دهان است که غذا از آن پایین می رود. اگر بدون توجه به حلال و حرام پاک و نجس، هر چه بود خوردی، بعد نتیجه آن را می بینی. صریح آیه قرآن است که کسی که مال یتیم و بیچاره را بخورد، در واقع، آتش می خورد و در شکم او آتش است.

پس تا حالا راه‌های جهنم در وجود من، شش راه شد. دو چشم و دو گوش، دهان و زبان، و حلقوم و هفتمین آن‌ها شرمگاه انسان است.انسان از این راه‌ها وارد آتش جهنم می شود. هر یک از این ها هم شعبی دارد. هفتاد هزار شعبه که روایت فرمود، همین جا است.

حالا باید چه کار کرد؟ انسان در این دنیا می تواند این هفت در جهنم را ببندد. از خدا بخواهد که خداوند توفیقش بدهد. ایمانش که کامل شد، دیگر نه به نامحرم نگاه می کند، نه غیبت می کند، نه ساز و آواز گوش می دهد، نه غذای حرام می خورد، نه خیانت ناموسی می کند.

این طور درست نیست که در خانه عده ای، فرش‌های بسیار روی هم باشد و یک نفر هم آن‌قدر بیچاره باشد که یک موکت نداشته باشد زیر پایش بیندازد. این درست است؟ خدا شاهد است که مکرر به ما گفته‌اند که مثلاً شش نفر هستند در یک اتاق گِلی. در این اتاق، چهار تا بچة دختر و پسر دارند و خودشان هم هستند. دوازده متر فضا دارد که حتی جای خوابیدن آن‌ها هم نیست. آن وقت من هم یک خانه مجلل داشته باشم. سزاوار است آقا؟ خدا از این‌ها می گذرد؟ حقوق این‌ها پهلوی من بماند و من بهشت هم بروم؟.

«خبرگزاری رسا»