پیامبر (ص) به تلاوت قرآن کدام یک از اصحابش علاقه‌ داشت؟

رسول خدا(ص) و ائمه اطهار(ع) قرائت قرآن با «صوت نیکو» یا «صوت حزین» را سفارش فرمودند.[1] پیامبر(ص) گاهى به قرائت قرآن برخى از اصحاب؛ مانند عبدالله بن مسعود و سالم غلام ابوحذیفه گوش فرا‌داده و تلاوتشان را می‌پسندید.

1. در روایات متعددی نقل شده است؛ وقتی رسول خدا(ص) صداى قرائت عبدالله بن مسعود را می‌شنید، می‌فرمود: «هر کس که می‌خواهد قرآن را تر و تازه و همان‌گونه که نازل شده است بخواند، آن‌را به شیوه قرائت ابن امّ عبد(عبدالله بن مسعود[2]) قرائت کند».[3]

2. رسول خدا(ص) از ابن مسعود می‌خواهد که براى او آیاتى چند از قرآن کریم را قرائت کند. ابن مسعود می‌گوید: یا رسول الله، قرآن بر شما نازل شده است؛ من آن‌را براى شما قرائت کنم؟! رسول خدا(ص) فرمود: «دوست دارم آن‌را از کسى دیگر بشنوم». ابن مسعود می‌گوید: شروع به قرائت سوره نساء نمودم تا به این آیه رسیدم: «فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلى‏ هؤُلاءِ شَهِیداً»،[4] رسول خدا(ص) فرمود: «دست نگهدار!»؛ آن‌گاه دیدم که اشک از چشمان ایشان سرازیر شده است‏.[5]

3. عائشه نقل می‌کند: در زمان رسول خدا(ص) شبى بعد از نماز عشاء بیش از حدّ معمول در مسجد درنگ کرده و دیرتر به خانه رفتم. رسول خدا(ص) فرمود: «کجا بودى؟» گفتم: داشتم به قرائت قرآن یکى از اصحاب شما گوش می‌دادم که‏ هیچ‌گاه چنین صوت و قرائتى را از هیچ‌کس نشنیده بودم! رسول خدا برخاست؛ من نیز راهى شدم تا باز هم به قرائت آن صحابى گوش فرادهم. به سراغ او رفتیم. پس از آن فرمود: «این سالم غلام ابو حذیفه است؛ خداوند را سپاس‌گزارم که چنین افرادى در میان امّت من وجود دارند».[6] [1]. ر. ک: «تلاوت قرآن با صوت حزین»، سؤال 40027؛ «زیبایی قرآن»، سؤال 60250. [2]. چون نام مادر او «امّ عبد» بود، به عبد الله بن مسعود «ابن ام عبد» می‌گفتند. ر. ک: ابن سعد کاتب واقدی، محمد بن سعد‏، الطبقات الکبری‏، ج ‏8، ص 225، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ دوم، 1418ق؛ ابن اثیر جزری، علی بن محمد، أسدالغابة، ج ‏3، ص 280 - 281، بیروت، دار الفکر، 1409ق. [3]. ابن عبدالبر، یوسف بن عبد الله‏، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، تحقیق، بجاوی، علی محمد، ج ‏3، ص 990، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، 1412ق؛ شیبانی، أحمد بن محمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج 7، ص 287، بیروت، مؤسسة الرسالة، چاپ اول، 1421ق؛ بحار الأنوار، ج ‏31، ص 213. [4]. «چگونه خواهد بود آن روز که از هر امتى گواهى بیاوریم و تو را بر این امت به گواهى فرا خوانیم؟»؛ نساء، 41. [5]. ابن اثیر جزری، علی بن محمد، أسد الغابة، ج ‏3، ص 283، بیروت، دار الفکر، 1409ق؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ‏16، ص 294، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق. [6]. ابن ماجه قزوینی، محمد بن یزید، سنن ابن ماجه، تحقیق، عبد الباقی، محمد فؤاد، ج 1، ص 425، دار إحیاء الکتب العربیة، فیصل عیسى البابی الحلبی، بی‌تا.

منبع: اسلام کوئست