سلیمی نمین: دولت‌ها غالبا منتقدین را رقیب خود تلقی می‌کنند

به گزارش خبرنگار «نسیم» مهمترین محورهای سخنان عباس سلیمی نمین، رئیس دفتر مطالعات تدوین تاریخ معاصر ایران در آیین نکوداشت روزنامه نگاران انقلاب اسلامی و تقدیر از رضا مقدسی، مدیر عامل سابق خبرگزاری مهر بدین شرح است:

-مدت آشنایی من با آقای رضا مقدسی تقریبا به اوایل شروع کار خبرنگاری ایشان میرسد، حتی در سال 91 همزمان با یکدیگر به دادگاه احضار شدیم و درحین بازپرسی وی را پریشان یافتم چرا که از سوی بازپرس برای وی قرار بازداشت صادر شده بود.

-روزنامه نگاران کشور برای خودشان احترام لازم را قائل نیستند ما با تفاوت‌های مختلف مسائل مشترکی نیز داریم که حفظ این مسائل به بقای ما می‌انجامد. متاسفانه اختلاف بین روزنامه نگاران پر رنگ شده است و خود آنها به آن عنایت ندارند.

-جامعه ای فرهنگ نقادی را در خود نهادینه میکند که مسئولین بیشترین بردباری را نسبت به حرف های سخت داشته باشند. ما در زندگی پیامبر نیز شاهد کمترین برخورد از سوی ایشان با منتقدین و مخالفین خودشان بودیم.

-جامعه‌ای به فرهنگ نقادی مطرح می‌شود که شخصیت های سیاسی آن بیشترین حلم را در برابر نقد را داشته باشند.

-امروز نسبت به اصول هجمه میکنند کسی هم صدایش درنمی آید اما کافی است به شخصیتی حرف تندی بزنیم که سریع واکنش نشان می‌دهد.

-قوه مجریه همواره در مورد انتقاد از خود کم تحملی نشان میدهد؛ این مربوط به دولت خاصی نیست؛ گرچه صحبت از توسعه سیاسی می‌کنند اما در برابر انتقاد کم تحمل هستند و راه نقادی را ناهموار میکنند. دولت ها غالبا منتقدین خود را در قالب جبهه رقیب قرار می‌دهند؛ بنابراین قطعا با رقیب باید با هجمه مقابله کرد.

-در جامعه ما بدتر این است که کانونی که هجمه را تقویت میکند قوه قضائیه است؛ قوه قضائیه هجمه های قوه مجریه را تضعیف نمی‌کند بلکه آن را تقویت میکند. ریاست قوه قضائیه متاسفانه اعتقادی به هیأت منصفه ندارد. بلکه قضات ما مسلط به نوشته های خود هستند و به همه امور که جرایمی به آن منتسب می‌شود مانند جرایم تاریخی اشراف کامل ندارند. در اینجا وجود یک هیأت منصفه لازم است.

-ما نوشته ایم این کاررا نکنید، به بهانه تحت فشار قرار دادن یک جریان تندرو، جریان منتقد را تحت فشار نگذارید. یک نویسنده را به جرم نگارش محاکمه میکنند اما نه در دادگاه مطبوعاتی و نه با حضور هیأت منصفه آگاه.

-اصل توقیف کننده تولید فکر، جریان منتقدین سالم را تحت فشار قرار میدهد؛ من به این مورد انتقاد کردم اما به آن توجهی نکردند.

-مجلس به لحاظ اینکه یک نهاد قانونی است کاری موثر برای هموار کردن نقد سالم انجام نداده است و با قانون جدید که وضع کرده این کار را سخت کرده است. دولت بجای اینکه منقدینی که بصورت کاملا منطقی نقد میکنند "نمک گیر" کند، به آنها احترام بگذارد. به عنوان مثال رئیس دفتر رئیس جمهور انتقاد درست آقای توکلی را سه ماه هست که بی جواب گذاشته است و به آن اعتنا نمی‌کند؛ دولتمردان کنونی یا حمله می‌کنند یا بی اعتنایی می‌کنند.

-قوه قضائیه اگر به دنبال سلامت است باید منتقدین را تشویق کند و از آنها دلیل منطقی و کافی برای انتقاد خود را بخواهند اما متاسفانه تاکنون اینگونه موارد را در قوه قضائیه نداشتیم بلکه قوه قضائیه منتقد را مزاحم خود میداند.

-قوه قضائیه قطعا نمی‌تواند پرونده‌های موجود را بطور کامل حل کند بلکه انها راقیچی می‌کند.

-پرونده فساد اقتصادی قوه قضائیه نشان از استیصال قوه قضائیه داشت. اولین کسی که باید در این جریان اعدام می‌شد آن مسئولی بود که حقوق دریافت می‌کند تا حافظ منافع مردم باشد ولی می‌بینیم این فرد رشوه میگیرد؛ حال کدام مجرم تر است؟.